Southern Hospitality is een nieuwe gelegenheidsgroep die aantoont dat het geheel dikwijls groter is dan de som van de delen. Deze groep bestaat uit 3 muzikanten die elk aan hun eigen weg timmeren, maar toch het plezier van samen te spelen af en toe verkiezen boven hun eigen projecten. Eerst is er JP Soars, die met zijn 'Red Hots' al heel wat podia onveilig maakte. Soars heeft een opwindende en snelle gitaarstijl, die menigeen hem benijden. Damon Fowler is een meester op de slide en lapsteel, en kan niet onaardig zingen. En tenslotte is er Victor Wainwright. Boogie woogie en pianowizard. Een man die zijn volle gewicht in de muziek steekt (en dat is redelijk wat gewicht). De week na dit interview won Wainwright de 'Pinetop Perkins Piano Player of the year'-Award tijdens de Blues Music Awards in Memphis.

Dat wij uitkeken naar dit trio was overduidelijk. Want wat we op Youtube al mochten bewonderen was zeer opwindend. Hun mix van boogie woogie, blues, soul en zuiders muzikaliteit leidde ook al tot een topcd, genaamd Easy Livin'. Een cd die vast en zeker in onze top 10 van dit jaar zal terechtkomen...

Op zaterdagavond 4 mei, enkele uren voordat ze het dak van de Ospelse tent speelden, zaten we eventjes samen met deze 3 heren...

Vertel eens hoe jullie elkaar leerden kennen, en waarom jullie samen in een groep zitten?
Damon: Een tijdje geleden speelden we elk met onze eigen groep op een festival in Fort Lauderdale. JP en ik hadden al over een samenwerking gesproken. Tijdens de jam na het festival hebben we voor het eerst alledrie samengespeeld, en het klikte. Iemand uit het publiek wou ons huren voor een pre-cruise feestje, en omdat we niet in elkaars buurt wonen - Victor in Memphis, en JP en ik in Florida - besloten we er een kleine tournee van te maken, zo werd het wat rendabeler. Het gebeurde allemaal heel gewoon, zonder al te veel moeite.

Wie zijn jullie grootste invloeden?
Victor: Mijn vader en grootvader hebben me leren spelen, en als kind droeg ik altijd hun materiaal het podium op. Ik heb ook veel geleerd van Eric Culberson, die een bluesclub in Savannah had. Daarna heb ik nog verschillende mentors gehad, maar mijn grootste voorbeeld is BB King. Als kind wilde ik zijn zoals BB!
JP: Bij mij was het ook mijn vader, hij speelde gitaar, en hij heeft me één en ander geleerd. Soms kwamen er ook vrienden langs, en jamden ze samen. Dat vond ik het einde! Maar het was pas toen ik BB King op mijn 18de zag, dat ik echt verliefd werd op de blues.

Al 2 BB Kings. Damon?
Damon: Geef mij ook maar een BB King (algemene hilariteit). Familie was bij mij ook belangrijk. In het weekend waren er veel barbecues. Mijn oom speelde muziek, en iedereen deed mee. Ik werd omringd door muziek. Het eerste blueslied waar ik echt door getroffen werd, zowel door de muziek als door de tekst, was een lied van James Taylor, Steamroller Blues. Het is redelijk traditioneel, maar toch greep het mij aan. Maar toen zag ik BB King, en ook ik was zeer onder de indruk.

Ik vind dat jullie allemaal een uitgesproken stijl hebben: JP is de rocker, Victor de soulman en Damon de bluesman. Of ben ik mis?
Victor: Ik vind niet dat we gemakkelijk in hokjes te duwen zijn. 
JP: We zijn een beetje van alles, we beïnvloeden elkaar ook constant.
Victor: Ik denk niet graag in hokjes. Ik wil graag als entertainer bekend zijn. Dat geldt voor ons alle drie, we willen dat de mensen zich amuseren tijdens onze show, en het hoeft niet altijd één specifiek genre te zijn. Het is meer 'laten we wat geluid maken, met het publiek communiceren’. Het overstijgt alle genres. We zijn meer een rootsband, met die omschrijving kan ik wel leven.

Het album 'Easy Livin'' werd door Tab Benoit geproducet en is opgenomen in Houma, Louisiana. Hoe hebben jullie hem ontmoet?
Damon: Ik ken Tab al heel lang, ik heb verschillende keren met hem gespeeld. Ik was die éne overenthousiaste gitarist, die je tegenwoordig in elke stad vindt (lacht). Tab was altijd vriendelijk voor mij, hij wou dus heel graag het album producen.

Opnemen in de swamps, hoe was dat?
JP: Fantastisch! Heel relaxed, het was de week van Thanksgiving. En zelfs al waren we niet bij onze familie of vrienden, het was heel leuk. We werden een nieuwe familie daar, tijdens die opnames.

Is dat te horen op het album?
Damon: Zeker en vast. We hebben allemaal onze eigen groep, en toen we daar samenkwamen, hadden we nog niet zo veel samengespeeld. We werden direct ’samengegooid’ in de studio, en dus moesten we snel elkaar leren kennen, op meer dan één vlak. Hard werken, openstaan voor andere ideeën. Tab heeft ons heel goed begeleid.

De titel is een beetje misleidend vind ik, want de muziek is niet altijd rustig en laidback. Wat betekent de titel volgens jullie?
Victor: Ik denk dat we alle drie houden van 'easy living' (lacht). Misschien zijn sommige songs op de cd wat ruwer, en duwen we wat meer tegen de grenzen van het genre aan, maar ik vind dat je er heel gemakkelijk kan uit opmaken hoe we echt zijn, nl open voor alles, laidback en op het gemak.
Meestal is het leven helemaal anders, je moet ergens dringend zijn, je moet 8 uur rijden om naar een show te gaan, of je moet je geldzaken in de gaten houden. Dus is het leuk als we een album of concept hebben dat gewoon zegt 'hey, easy living' (lacht).

Ik veronderstel dat jullie gelukkig zijn met het resultaat. Hoe lang blijven jullie samen, of is Southern Hospitality meer een gelegenheidsgroep, tussen jullie eigen projecten door?
JP: Het kan voor altijd zijn, maar voor hoelang, dat weten we niet, we zien wel.

Hoe kozen jullie de songs voor het album?
Damon: We hebben gewoon opgenomen wat we zelf liggen hadden, en daaruit gekozen. 

Op het album staan niet alleen eigen composities.
JP: We hebben gewoon de songs gekozen die we konden spelen met de instrumenten die we hadden, wat het beste zou passen bij ons.
Victor: Het was redelijk organisch, we lieten alles gewoon zijn gang gaan, het concept was tenslotte 'easy living'.

Nog even iets over de Bluescruise. Jullie hebben daar begin 2013 gespeeld, en staan terug op de lijst met artiesten voor de cruise begin 2014. Hoe voelde het om opnieuw gevraagd te worden?
Damon: Het is een hele eer, het is een fantastische plaats om te vertoeven, tussen al die andere bands, en met de fans. Om voor zo'n publiek te mogen spelen is echt een goede zaak! 
Victor: Ik vind de Bluescruise fantastisch! Als je daar mag spelen heb je echt al iets bereikt. Toen we begin dit jaar meegingen, was het al een succes, maar om teruggevraagd te worden, dat is echt de kers op de taart.
JP: Een boot vol muziekliefhebbers, die van hetzelfde houden, waar vind je dat nog? 

De Bluescruises zijn een enorm succes. Vrees je niet dat ze het slachtoffer kunnen worden van hun eigen succes?
JP: Het is wel groter geworden, in het begin was de boot ook kleiner.
Damon: Ik vind het een positieve evolutie, de blues krijgt er meer aandacht door, en dat kan alleen maar goed zijn. De afterjams zijn heel leuk, voor mij is dat één van die magische dingen op de boot. Nadat de gewone shows afgelopen zijn, gaat alles gewoon verder in kleine bars. Als kleine verrassingen die je overal kan vinden.
Victor: De jams zijn echt het summum. Omdat je nergens anders heen kan.

Tot slot: in 'Mile After Mile' zing je 'It just keeps getting bigger'. Iets dat jullie wensen voor Southern Hospitality?
Alle drie: Zeker en vast!

Kathy Van Peteghem